Zespół Szkół Ogrodniczych mieści się w dzielnicy Gorzowa będącej dawniej samodzielną wsią założoną w 1773r. o nazwie Zieleniec ( Rosswiese), a powstałą w efekcie akcji osadniczo-kolonizacyjnej w czasach panowania Fryderyka Wilhelma I i Fryderyka Wielkiego. Tu właśnie zlokalizowano folwark – wzniesiono dwukondygnacyjny budynek, zabudowania gospodarcze, a wokół zabudowań założono ogród. Majątek wielokrotnie zmieniał właścicieli – m.in. w 1784r. należał do Fryderyka Wilhelma II – by w 1872r. przejść w ręce rodziny Libermannów, która posiadała go do początków XX w.
Zespół Szkół Ogrodniczych mieści się w zbudowanym w 1878r. przez Libermannów pałacu. Jest on budowlą dwukondygnacyjną zbudowaną w w stylu neobarokowym, położoną na planie wielobocznym, nakrytą dachem mansardowym z wystawkami. Ozdobą pałacu jest południowe wejście z płaskimi pilastrami zwieńczonymi jońskimi głowicami. Wewnątrz zachowały się pozostałości pierwotnego wyposażenia pod postacią reprezentacyjnej klatki schodowej i dekoracyjnych stiuków. Pałac otacza półhektarowy park o charakterze naturalistyczno-krajobrazowym i trzy stawy.
Początki szkoły sięgają roku 1946, gdy we wrześniu zostało utworzone Państwowe Liceum Rolnicze w Zieleńcu. Organizatorem szkoły był Oskar Hauser. Po roku szkoła zmieniła nazwę na Państwowe Czteroletnie Liceum Rachunkowości Rolnej, a jego dyrektorem został inż. Jan Pańczyk. W roku 1954 powstało Technikum Rachunkowości Rolnej, które w 1963r. decyzją Oddziału Oświaty Rolniczej w Zielonej Górze, zostało przeniesione do Iłowej Żagańskiej. Do Gorzowa natomiast z Iłowej przeniesiono Dwuletnią Szkołę Ogrodniczą, której dyrektorem został Franciszek Krymiec.
Od roku 1968 dyrektorem szkoły był mgr inż. Kazimierz Miśkiewicz. Szkoła miała dwie klasy, które uczyły się w pałacu. W jego górnej kondygnacji mieścił się również internat żeński, chłopcy mieli swój internat w drewnianym baraku. Zajęcia praktyczne odbywały się w ogrodzie, gdzie mieściło się kilka szklarni i kilkanaście okien inspektowych. Szkolne gospodarstwo było bardzo duże – liczyło 76 hektarów.
Od września 1974r. działalność rozpoczęło Technikum Ogrodnicze. Szkoła była jedną z pięciu szkół ogrodniczych w Polsce północno-zachodniej. Stary zabytkowy budynek i ogród wymagały ciągłej troski, dokonywano więc remontów, napraw, wymiany instalacji. 31 grudnia 1977r. przyszkolne gospodarstwo rolne przekazane zostało pod zarząd PGR Ciecierzyce. Szkoła zatrzymała tylko 5 hektarów ziemi na użytek internatu. Zmienił się także adres szkoły. W związku z administracyjną zmianą granic miasta, Zieleniec został włączony w obręb miasta Gorzowa Wlkp. – stąd adres szkoły: ul. Poznańska 23, Gorzów Wlkp. W 1979r. pod koniec grudnia oddano do użytku nowy internat a wszystkie zajęcia lekcyjne odbywały się w pałacyku.
W latach 1987 – 2004 szkołą kierował mgr Kazimierz Fedorowicz. Przez lata szkoła prężnie działała będąc organizatorem lub uczestnikiem wielu imprez i wydarzeń, wypuszczając zastępy absolwentów i zmieniając swe oblicze – zagospodarowano teren, podwórze szkolne stało się obiektem dydaktyczno-rekreacyjnym, założono kolekcję drzew, krzewów i bylin, pojawiły się nowe trawniki, rabaty, skalniaki, oczka wodne, alejki. Zmieniono wystrój południowo-wschodniej fasady pałacu, zagospodarowano zejście do parku odtwarzając zniszczone w latach siedemdziesiątych schody prowadzące z holu do parku, odrestaurowano taras. Oczyszczono stawy i obramowano je ozdobnymi gazonami z roślinami. Każda praca dyplomowa była szansą na upiększenie terenu wokół szkoły i pamiątką po odchodzących absolwentach.
Aby zachęcić młodzież poszerzono ofertę edukacyjną. Oprócz zasadniczej szkoły zawodowej i pięcioletniego technikum ogrodniczego wprowadzono nowe profile: pięcioletnie liceum agrobiznesu, do którego pierwszy nabór przeprowadzono w roku szkolnym 1998/99 oraz trzyletnie liceum o profilu ekonomiczno-administracyjnym z pierwszym naborem w roku szkolnym 2002/03.
W 2004r. nastąpiła zmiana na stanowisku dyrektora placówki. Po długoletniej pracy na zasłużoną emeryturę przeszedł mgr Kazimierz Fedorowicz, a rządy w szkole objął mgr Marcin Szembek, który funkcję tą sprawuje do dziś.
